محمد جـان جان عـالـم و زهـرا بود جانش          از آن می گفت ای جان پدر بادا به قربانش

زمین و آسمان مهمان سرا و میزبان زهرا          ملک در عرش و جن و انس در فرشند مهمانش

چگونه، کی، کجا از خلق آید وصف بانویی          که ذات حق ثناگو باشد و احمد ثنا خوانش

به قرآن میخورم سوگند بی جا نیست گر گویم          محمد خـاتـم پیغـمبران زهـراست قـرآنـش

اگر بی مهر او سلمان گذارد پای در محشر          مسلمان نـیـستـم بالله اگر خوانم مسلـمـانش

مناز اینقدر بر عیسای خود ای مادر عیسی          دوعیسی آفرین پرورده این مادر به دامانش

نه جن و انس و حوری و ملک گشتند مبهوتش          که علمِ کل، امیرالمومنین گردیده حیرانش

ثناها گفته و خواندند در امکان بسی او را          به جز آنکس که خلقش کرده نشناسد کسی او